Πριν από λίγες ημέρες έτυχε να δω στην τηλεόραση την εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, με διάφορους καλεσμένους, μεταξύ των οποίων ο Μαμαλάκης και η Κανέλη. "Το καλό γούστο δεν διδάσκεται", είπε ο Μαμαλάκης, και η Κανέλη απάντησε "Τώρα θα σφαχτούμε", περιγράφοντας εν συνεχεία πόσο αδικούνται οι φτωχοί της χώρας μας, διότι είναι περιορισμένοι, δεν μπορούν να μάθουν, να επισκεφθούν, να καλλιεργηθούν, κλπ. Ο Μαμαλάκης εξήγησε λακωνικά, ότι το καλό γούστο προέρχεται από την φύση και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την φύση, η δε Κανέλη συνέχισε τα κομμουνιστικά της.

Είχα και προηγουμένως σε εκτίμηση τον Μαμαλάκη. Μου αρέσει ο τρόπος της ομιλίας του, το κέφι και το μεράκι του, αν και δεν έχω δοκιμάσει την μαγειρική του. Πιστεύω θα είναι καλή. Όμως στην συζήτηση με την Κανέλη τον θαύμασα. Χωρίς να έχει χρόνο για να σκεφτεί, σαστισμένος από την σκυλίσια επιθετικότητα της Λιάνας, έξω και από τα πολιτικοφιλοσοφίζοντα νερά που (νομίζει ότι) διασχίζει η Κανέλη, έδωσε την απάντηση που έδωσε, κάθε άλλο από ασήμαντη.

Αν είχε περισσότερο χρόνο είτε "προϋπηρεσία" στην συζήτηση τέτοιων θεμάτων, ασφαλώς θα παρέθετε επιχειρήματα να υποστηρίξει την θέση του, αδιαφόρως αν η Μαινάδα θα τα άκουγε ή όχι. Διότι ποτέ οι Έλληνες δεν υπήρξαμε πλουσιότεροι απ όσο στην σημερινή εποχή, και ποτέ δεν είχαμε χειρότερο γούστο. Αν το γούστο πάει μαζί με τα λεφτά, θα έπρεπε μπροστά μας οι προηγούμενες γενιές να ωχριούν, αλλά αυτό δεν συμβαίνει.

Το Κόμμα Κρετινισμού και Εξαθλίωσης (γνωστό και ως ΚΚΕ), όπως κάθε συνεπές μαρξιστικό πιθηκοειδές, νομίζει ότι ο πλούτος είναι κέντρο του παντός, και πασχίζει να στριμώξει την ιστορία στα ελεεινά αυτά μέτρα. Στην αμεσότητα και την απλότητά του ο Μαμαλάκης έδωσε ένα σημαντικό μάθημα, κατ αρχήν αναγόμενος στο πρωταρχικό. Διότι ακόμη και αν δεχόμασταν ότι η εκπαίδευση και τα υλικά μέσα δημιουργούν γούστο, ακόμη και αν δεχόμασταν, για παράδειγμα, ότι όποιος έχει τα μέσα να ακούσει την μουσική των παλαιότερων, αποκτά μουσικό γούστο, και πάλι δεν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα στο οποίο απάντησε ο Μαμαλάκης: πώς λοιπόν δημιουργήθηκε το γούστο όταν ακόμη δεν υπήρχε ούτε μία νότα του Μότσαρτ ή ούτε μία λέξη του Όμηρου; Ποιό είναι το πρώτο βήμα; Πού βρίσκεται το θεμέλιο και η βάση όλων;

Υπάρχει, όπως το είπε ο Μαμαλάκης, στην φύση γύρω και μέσα μας, και στην ελευθερία με την οποία στρεφόμαστε γύρω και μέσα μας δημιουργώντας τον κόσμο στον οποίο θα ζήσουμε.

Όμως πού να τα καταλάβει αυτά η Λιάνα... Είπαμε, το Κόμμα δεν γνωρίζει από ελευθερία, του φαίνεται κάτι υπερβολικά ακαθόριστο και αβέβαιο. Το Κόμμα γνωρίζει μόνο από μηχανισμό, είτε πρόκειται για εκπαιδευτικό μηχανισμό, είτε για τα μέσα παραγωγής, είτε για οτιδήποτε, το Κόμμα νομίζει ότι αρκεί να κάνω το εξής για να έχω το εξής, σαν να ήταν οι άνθρωποι μηχανήματα. Κρίμα για την Κανέλη, γιατί κι αυτή ήταν συμπαθής παλαιότερα.