Ο Νικηφόρος Βυζαντινός (φιλολογικό ψευδώνυμο του Παναγιώτη Χατζηγεωργιάδη), είναι μέλος της ένωσης πνευματικών δημιουργών Αγγλίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στα 1976 στην Αθήνα και έπειτα απο το πέρας των εγκυκλίων σπουδών του,σπούδασε οικονομικά και ψυχολογία σε πανεπιστήμια της Αγγλίας,απο τις αρχές του 2000 όμως ασχολήθηκε με την παραγωγή μουσικής.

Ως λογοτέχνης έχει ήδη διακριθεί επί σειρά ετών στους δελφικούς αγώνες ποίησης που διοργανώνονται απο την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών,αλλά και έχει αποσπάσει πολλά πρώτα και δεύτερα βραβεία απο άλλους φιλολογικούς διαγωνισμούς που πραγματοποιούνται στην χώρα.

Εδώ και αρκετά χρόνια,δημοσιογραφεί επάνω σε ζητήματα που αφορούν την τέχνη,τον πνευματικό κόσμο και τα όποια προβλήματα του, ενώ ασχολείται ενεργά με την πολιτική, υπήρξε υποψήφιος βουλευτής και γενικότερα ενεργός πολίτης, μιάς και θεωρεί πως η ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι μόνον δικαίωμα μα και καθήκον σε καιρούς χαλαιπούς ιδιαίτερα για τους ανθρώπους του πνεύματος.




ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ


(Εξαιρετικώς αφιερωμένο στους ηρωικώς και μαρτυρικώς πεσόντες κατά την έξοδο του Μεσολογγίου στα 1826)


Μαύρη πείνα τα χει πνίξει
τα βρε όλα η συμφορά
και η μάνα έχει σφίξει
το παιδί στερνή φορά


Έξοδο αποφασίζουν
κλέφτες και οπλαρχηγοί
με το αίμα τους ποτίζουν
την χαροκαμμένη γή


Δές τον Xρήστο τον καψάλη
κι αν γεννiότανε ξανά
την φωτιά θα βαζε πάλι
που χαρίζει λευτεριά


Χάραμα κινούν και πάνε
προδομένοι πολεμούν
οι εχθροί δεν τους νικάνε
και στην γή πιά δεν πατούν


Ραίνουν τα κορμιά με βάγια
που ανέλπιδα βαστούν
λευτεριά ζητώντας άγια
να σωθούν ή να χαθούν


Τον ραγία μην τον λυπάσαι
δεν τoυ πρέπει να σωθεί
ένα μόνο να θυμάσαι
έχει ήδη σκοτωθεί



ΗΡΘΑΝ


Λίγη ντροπή δε σου μεινε και λίγη τσίπα
να περιμένεις τους βαρβάρους να σε σώσουν
την ύπαρξη σου έκρυψες σε τούτη εδώ την τρύπα
ζώντας με μίαν προσμονή,να σε γλιτώσουν


Της ύπαρξης σου διάβηκαν τα τείχη
και συ παιδί αμούστακο,τους άνοιξες να μπούνε
κερκόπορτες βρήκαν πολλές,απ΄την στραβή σου τύχη
κι απ΄τους κακούς λογαριασμούς πολλά κακά θα ρθούνε



Ήρθαν οι βάρβαροι,το δίχως άλλο
μέσα στης πόλης τα στενά περιδιαβαίνουν ήδη
μαζί μ΄αυτούς να,φτάνει έρχεται κακό μεγάλο
κι η μοίρα σε περιγελά ως νάσουνα παιχνίδι



Κι αν κάποιος κάποτε σταθεί στα λίγα λείψανα σου
με απορίαν περισσή πως πέθανες δώ χάμω
με θάρρος που σου έλλειψε και μές τα δάκρυα σου
να πείς πως έχτισα πολλά ονείρατα στην άμμο



ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΟΣ

(Μνήμη ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη)



Αθλιοι πλέον πάψετε
με στόμφο να θρηνείτε
σιχαμερώς και γοερώς
το ψεύδος να υμνείτε


Κατατρεγμός των αξιών
τον τόπο αυτόν βαραίνει
αέναος,άνισος αγών
και το κακό πληθαίνει



Μαύρες σκιές περιγελούν
το φώς και την ελπίδα
το μέρος τούτο οδηγούν
χωρίς μιάν ηλιαχτίδα



Ω μέγα ψεύδος κυβερνάς
ετούτη εδώ την πλάση
η αλήθεια δεν εμπόρεσε
το να σε ξεπεράσει



ΥΠΟΤΑΓΗ


Φτηνά επούλησες την όμορφη ψυχή σου
τα θέλω εζήτησες του κόσμου τούτου
ώς φάσμα τριγυρνά η ύπαρξη σου
να ζητιανεύει τις στιγμές χαμένου πλούτου

Αγάπες,όνειρα τα έθαψες κοντά σου
να κοιμηθούν παντοτινά πριν απο σένα
αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου
δεν σου ανήκει τίποτε άλλο απο το ψέμμα

Στοιβάχτηκες και σύ σε μιά φωτογραφία
με ψεύτικα χαμόγελα γεμάτη
πλυμμηρισμένη απο δήθεν ευτυχία
μέσα στου κόσμου του μικρού,την τόση απάτη


Θα ρθώ με πόνο εκεί που ετάφη η ζωή σου
λίγα λουλούδια για να αφήσω νοερά
πάνω στο φέρετρο της προδομένης ύπαρξης σου
που γυαλισμένο με κοιτά θανατερά




ΟΣΟΙ...



Όσοι ανέπνευσαν καθάρια
όσοι σταθήκαν παλλικάρια
τον κόσμο αυτό περιφρονήσαν
όσοι ποτέ δεν τους νικήσαν


Όσοι τον θάνατο αντικρύσαν
μανάδες και παιδιά αφήσαν
να πάν να βρούν την λευτεριά
μ΄αβέβαιη τόση σιγουριά


Όσοι μιλήσαν του αγέρα
και τους εχθρούς έκαναν πέρα
όσοι βραχήκαν στην βροχή
κι όσοι απέθαναν φτωχοί


Όσοι τον κόσμο αυτό γευτήκαν
και στις χαρές του ξεχαστήκαν
όσοι αγάπησαν βαθιά
όσοι παρέμειναν παιδιά


Χρόνο και τόπο όσοι αψηφίσαν
και τους ανθρώπους συγκινήσαν
κάθε στιγμή ζωής ξοδέψαν
τα όνειρα τους όσοι κλέψαν


Όσοι την μέρα τους αδράξαν
πλούτη και φθόνος δεν τους νοιάξαν
όσοι υπήρξαν ζωντανοί
γεμάτοι θεία αναπνοή...



ΑΓΝΩΣΤΟΣ


(Στον άγνωστο στρατιώτη)


Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια
απ΄του θανάτου σου την μαύρη την γιορτή
σαν να σε τύλιξε μέσα στα χιόνια
αιώνια δόξα μα κι΄απέραντη σιώπη


Την μάνα φίλησες στα χέρια
κι΄είπες θα γύριζες ξανά
μόνο δυό μαύρα περιστέρια
γυρίσαν πίσω και είν΄όλα σκοτεινά


Ποιός να το ξέρει που κοιμάσαι
αν θα κρυώνεις τώρα πιά
τον θάνατο σου αν θυμάσαι
και το πως πέθανες φρικτά


Άγνωστος μένεις μές το μνήμα
μακριά απ'την θάλασσα των ζωντανών
μικρή η ζωή σαν ένα κύμα
που τρεμοπαίζει μεταξύ των αστεριών