Ἡ παροῦσα βιολογικὴ κατάσταση ἀπὸ μόνη της δὲν δικαιώνει τὸν ἑαυτό της. Ἂν ἡ ὕπαρξη καθεαυτὴν ἦταν ἀρκετή, ποτὲ δὲν θὰ φθάναμε νὰ ζητήσουμε λόγο γιὰ νὰ ὑπάρχουμε, ποτὲ δὲν θὰ σκεφτόμασταν γιατί θέλουμε νὰ ὑπάρχουμε.

Μιλῶντας γιὰ τὸν ἑαυτό μου, μὲ ὅσα γνωρίζω καὶ μὲ ὅσα εἰκάζω, πιὰ μόνο λόγο ἔχω ὅτι μπορῶ νὰ σκεφτῶ καὶ νὰ μιλήσω γιὰ ὅσα θαυμάζω. Ἡ ἀπόλαυση τῶν φίλων καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι γιὰ μένα λόγος: θὰ τὰ ἔχω αὐτὰ καὶ στὴν ἐρχόμενη ζωὴ ἀκόμη περισσότερο. Ἂν κάποιος δὲν θέλει παρὰ νὰ ἀπολαμβάνει τὸν Θεό, ἔχει πολλοὺς λόγους νὰ φύγει, οὔτε ἕνα γιὰ νὰ παραμένει.

Τὴν παραμονὴ ἀποδέχομαι εὐχάριστα μόνο ἐπειδὴ μπορῶ νὰ γράψω ἕνα σημείωμα γιὰ τὴν Παιδικὴ Χορωδία τῆς Βιέννης ἢ νὰ ἀνθολογήσω τὰ www.ellopos.gr/symeon/default.asp" target="_blank">ποιήματα τοῦ Συμεών. Ἂν κάποιος, φίλος ἢ ἐχθρός, βρίσκεται σὲ ἀνάγκη, ἡ συμπαράστασή μου δὲν εἶναι λόγος νὰ ὑπάρχω – εἶναι, ἀντιθέτως, μιὰ ἀνάγκη νὰ ὑπάρχω. Ὁ λόγος βρίσκεται ἐκεῖ ὅπου δὲν βρίσκεται ἀνάγκη, καὶ ἐξήγησα τὸν δικό μου λόγο.

Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ λόγου αὐτοῦ, ἡ παραμονὴ ἐδῶ περιέχει ἀξιολογικὴ μοναδικότητα. Ἕνα καλὸ ποίημα δὲν εἶναι σχετικὸ οὔτε ἀσήμαντο ἀγαθό - ὅμως δὲν θὰ γραφεῖ στὴν ἐρχόμενη ζωή, γράφεται ἐδῶ. Ἔτσι καταλαβαίνω ὅτι καὶ ἡ τωρινὴ κατάσταση, μὲ ὅλα τὰ δεινά της, ἔχει ἀξία ἀπολύτως ὑπεροχική, ἀξία ἡ ὁποία τὴν καθιστᾶ μή συγκρίσιμη οὔτε κἂν μὲ τὴν ἐρχόμενη, πλήρη καὶ τελειοποιημένη ζωή.

Μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς ἀναλογίζομαι τὸ διαδίκτυο ὡς θάλασσα ὅπου ἀλλοῦ ἐπιπλέουν βρωμιές, ἀλλοῦ ὑπάρχουν κρυστάλινα νερὰ λόγου καὶ παραλίες μνήμης μαγευτικές. Ἡ ἑλληνόφωνη περιοχὴ δὲν ἐξαιρεῖται, ἁπλῶς ἐδῶ ὅλα εἶναι λιγώτερα, ὅμως ἡ ἀναλογία δὲν διαφέρει - οὔτε τὸ ὕψος τῆς ποιότητας, ὅπου ὑπάρχει ποιότητα.

Ἡ δυσαναλογία ὀμορφιᾶς καὶ ρύπου κακῶς σκανδαλίζει ὅσους σκανδαλίζει. Ἀντίθετα μὲ ὅ,τι νομίζει ὁ πουριτανισμός, ἡ ὀμορφιὰ δὲν ζημιώνεται ἀπὸ τὴν ὕπαρξη τῆς (ὁσοδήποτε μεγάλης) λήθης, δὲν γίνεται σὰν λιγώτερη, δὲν κρύβεται, δὲν χάνεται. Νὰ χαιρόμαστε ποὺ ὑπάρχει, καὶ νὰ μή λυπόμαστε ἐπειδὴ ὑπάρχει μαζὶ μὲ ἀσχήμια – δὲν μειώνεται ἡ δύναμή της.

Δὲν εἶναι κὰν ἀλήθεια ὅτι τὸ φῶς λάμπει στὸ σκοτάδι καὶ τὸ σκοτάδι δὲν ἐκμηδενίζει τὸ φῶς. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὅσο μεγαλύτερο τὸ σκοτάδι, τόσο πιὸ ὑπεροχικὸ τὸ φῶς. Ποτέ, σὲ καμμιὰ ἐποχή, ἡ δυνατότητα γιὰ παιδεία δὲν ἦταν μεγαλύτερη ἀπ' ὅσο στὴν δική μας ἐποχή. Εἶναι πλῆθος οἱ ἅγιοί μας ὅπως πάντα οἱ ἅγιοι ἦταν πολλοί, ὅμως ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ὅσοι τους ἔχουν ἐννοιολογικὴ/διανοητικὴ συνείδηση τῆς ἁγιότητας, ὑπερέχουν ἀκόμη καὶ σὲ σύγκριση μὲ τὸν Ὅμηρο ἢ τὸν Πλάτωνα, ὡς πρὸς τὴν συγκεκριμένη συνείδηση. Τὸν νέο τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας ποὺ θὰ ἔλεγε ὅτι τὸν ἐμπόδισε ἡ ἐποχή του, ὅτι δὲν εἶχε ἀκούσει www.ellopos.gr/greeks/heavensremoved.asp">τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ τὸν δικαιολογοῦσα, ἀλλὰ θὰ ἀναγνώριζα κάτι εὔλογο στὴν δικαιολογία του. Τί εὔλογο ὑπάρχει στὸν σημερινό, ἂν πεῖ ὅτι τὸν ἐμπόδισε ἡ ἐποχή του νὰ προκόψει πνευματικά;

Καὶ οἱ καλὲς σελίδες εἶναι λίγες, ἀλλὰ περισσεύουν, γι' αὐτὸ ὅσοι τὶς φροντίζουμε νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες καὶ αἰσιόδοξοι. Ἂν ἔχουμε κάποιο ἀντίπαλο, αὐτὸς δὲν βρίσκεται στὶς κακὲς σελίδες, ἀλλὰ βρίσκεται, ὅποτε βρίσκεται, στὴν ἀδυναμία τῆς δικῆς μας συνείδησης καὶ εὐγνωμοσύνης.