Ἡ δὲ ψυχὴ ἄρα͵ τὸ ἀιδές͵ τὸ εἰς τοιοῦτον τόπον ἕτερον οἰχόμενον γενναῖον καὶ καθαρὸν καὶ ἀιδῆ͵ εἰς Ἅιδου ὡς ἀληθῶς͵ παρὰ τὸν ἀγαθὸν καὶ φρόνιμον θεόν͵ οἷ͵ ἂν θεὸς θέλῃ͵ αὐτίκα καὶ τῇ ἐμῇ ψυχῇ ἰτέον͵ αὕτη δὲ δὴ ἡμῖν ἡ τοιαύτη καὶ οὕτω πεφυκυῖα ἀπαλλαττομένη τοῦ σώματος εὐθὺς διαπεφύσηται καὶ ἀπόλωλεν͵ ὥς φασιν οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι; πολλοῦ γε δεῖ͵ ὦ φίλε Κέβης τε καὶ Σιμμία͵ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον ὧδ΄ ἔχει· ἐὰν μὲν καθαρὰ ἀπαλλάττηται͵ μηδὲν τοῦ σώματος συνεφέλκουσα͵ ἅτε οὐδὲν κοινωνοῦσα αὐτῷ ἐν τῷ βίῳ ἑκοῦσα εἶναι͵ ἀλλὰ φεύγουσα αὐτὸ καὶ συνηθροισμένη αὐτὴ εἰς ἑαυτήν͵ ἅτε μελετῶσα ἀεὶ τοῦτο τὸ δὲ οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ ὀρθῶς φιλοσοφοῦσα καὶ τῷ ὄντι τεθνάναι μελετῶσα ῥᾳδίως· ἢ οὐ τοῦτ΄ ἂν εἴη μελέτη θανάτου;